บทที่ 39 – อ่อนแอและน่าสงสาร

เมื่อเนี่ยเหยียนออกจากเกม เขาเริ่มฝึกทันที แต่ละขั้นตอนคือการฝึกความอดทน,ยกน้ำหนัก,มวย, ศิลปะการต่อสู้,และฝึกการตอบโต้ เขาฝึกชุดละ10 ครั้ง หยุด 1 ครั้ง ทุก5 นาทีเพื่อพักผ่อนและกินผลิตภัณฑ์เสริมอาหาร

นอกจากนี้พลังเตะที่แข็งแกร่งนั้นเป็นสิ่งสำคัญในศิลปะการต่อสู้

เนี่ยเหยียนได้เตรียมที่ยกน้ำหนักไว้ด้วย ขาของเขาเริ่มสั่นเมื่อต้องรับน้ำหนักเพิ่ม 30 กิโลกรัม

เขาเริ่มลดร่างกายลงจากที่ยืนอยู่ เขาหยุดเมื่อหัวเข่าของเขางออยู่ใกล้มุม 90องศา และจากนั้นเขาก็เริ่มกลับไปยังตำแหน่งเดิมของเขา หนึ่ง … สอง … หลังจากสามครั้งซ้ำ ด้านหลังของเขาเริ่มมีเหงื่อออก เมื่อเขาทำเสร็จ 20 ครั้ง เขารู้สึกว่าร่างกายกำลังแตกออก แต่หลังจากกินยาชูกำลังและพัก 2 นาที เขาพร้อมที่จะเริ่มชุดที่สองของการยกน้ำหนัก

ภายในเวลาความแข็งแกร่งของเขาก็กลับมา ขณะที่ความอ่อนล้าเริ่มหายไป

หลังจากย้อนกลับมา, ความสามารถในการฟื้นฟูร่างกายตอนนี้ของผมค่อนข้างดี ด้วยความสามารถดีๆอย่างนี้ แน่นอนผมไม่ทำให้มันสูญเปล่า

ร่างกายของเขาถูกใช้ แต่สิ่งที่ทำงานหนักที่สุดคือใจของเขา แม้ว่าเขาจะย้อนเวลากลับมา เขาเคยมีประสบการณ์แห่งความขมขื่นและความโดดเดี่ยว เพราะงั้นเนี่ยเหยียนรู้ว่ามันไม่ใช่เวลาที่ตัวเองจะมีความสุขในชีวิตตอนนี้  เขาอยากให้ทุกคนในชีวิตของเขามีความสุข เขาต้องทำให้ตัวเองแข็งแกร่งขึ้น ไม่ว่าจะเป็นในเกมหรือชีวิตจริง เพื่อที่เขาจะได้มีอำนาจในการปกป้องทุกสิ่งที่เขารัก

เฉาเสี่ยว ถ้าแกยังจะยุ้งกับครอบครัวของฉันในชีวิตนี้อีก ฉันจะฆ่าคุณแก! การแสดงออกของเนี่ยเหยียน เต็มไปด้วยความตั้งใจในการฆ่า จากนั้นเขาเพิ่มน้ำหนักอีก 5กิโลกรัม

1 2 3 4 5…

เสียงหายใจหนักของเขาสะท้อนออกมาจากห้อง

ความรักมอบให้สำหรับคนที่เขารักและความเกลียดชังมอบให้สำหรับศัตรู  2 อารมณ์นี้ มันช่วยขับเคลื่อนให้เขาก้าวไปข้างหน้า

“97 … 98 … 99 …”เนี่ยเหยียนได้ถึงขีด จำกัด ของเขานานแล้ว เขาเป็นคนที่ขยัน และเด็ดเดี่ยว น้ำหนักได้อยู่บนร่างกายของเขา; ทำให้เขาก็หายใจไม่สะดวก แต่ในช่วงเวลานั้นเขาได้ระเบิดเสียงคำรามออกมา“100!”

เนี่ยเหยียนเอา แบริ่ง 40 กิโลกรัม ออกจากร่างกายของเขา ทันทีที่เขาเอามันออก เขารู้สึกว่าร่างกายเขาเต็มไปด้วยความเมื่อยล้าขั้นรุนแรง เขาทรุดตัวลงบนพื้น

“ฮะ … ผมถึงขีด จำกัด.”

แม้ภายใต้ความเมื่อยล้าที่รุนแรงนี้ เขาอยังรู้สึกถึงความอ่อนเพลียค่อยๆลดลด

เนี่ยเหยียนลุกขึ้นได้หลังจากผ่านมา 5 นาที

บางทีผมควรจะออกไป ทดสอบความแข็งแรงของผม เนี่ยเหยียน คิด

นี่คือยุคที่ทุกคนมีส่วนร่วมในการฝึกร่างกาย เกือบทุกคนในเมือง ฝึกเทควันโด, มวย, หรือรูปแบบอื่น ๆ ของศิลปะการต่อสู้  มีสิ่งอำนวยความสะดวกเกลื่อนไปทุกที่ โดยปกติแล้วเมื่อมีสิ่งอำนวยความสะดวกเหล่านี้ ทางร้านจะจ้างผู้เชี่ยวชาญหลายคนมาเป็นอาจารย์สอนให้ลูกค้า อุปกรณ์ออกกำลังกายต่างๆ สิ่งอำนวยความสะดวกพวกนี้ทางร้านเรียกเก็บเงินทุกชั่วโมงสำหรับลูกค้าที่อยากจะใช้อุปกรณ์ ชั่วโมงในการทำงานของคนเฉลี่ยค่อนข้างสั้น  คนส่วนใหญ่ชอบที่จะใช้เวลาว่างในการออกกำลังกายกับสิ่งอำนวยความสะดวกพวกนี้ คนที่ไม่ได้ออกกำลังกายจะถูกมองว่าเป็นส่วนเกินของสังคม

เนี่ยเหยียนเดินไปสถานที่โรงฝึกที่ใกล้ที่สุดในพื้นที่ มันเป็นของครอบครัวหลิน มันเป็นสถานที่ที่ของพ่อเพื่อนร่วมชั้นของเขา แต่เพื่อนร่วมชั้นคนนี้ได้มีปัญหากันเล็กน้อย  เขาหวังว่าเขาจะไม่เจอเธอ

โรงฝึกครอบครัวหลิน มันไม่ได้ถือว่าใหญ่โตอะไรมาก แต่มันก็เหมาะสมดี การตกแต่งภายในก็ไม่ได้เลวร้าย

เนี่ยเหยียน เดินเข้าไป เขาลดลงหัวและมองไปที่เคาน์เตอร์แผนกต้อนรับข้างหน้าบุคคลที่คุ้นเคยโผล่เข้ามาในสายตาเขา บ้า! เธอทำไมเธอมาอยู่ที่โต๊ะวันนี้?

โต๊ะตอนรับลูกค้าข้างหน้าเป็นหลินเจีย ความเป็นจริงเขาและหลินเจียรู้จักกันเล็กน้อย พวกเขาทั้งสองอาศัยอยู่ใกล้ ๆ กันและเป็นเพื่อนร่วมชั้นเรียนในตอนประถมและมัธยม รูปลักษณ์ของเธอไม่ได้เลวร้ายอะไร เธอเป็นหนึ่งในสาวที่สวยที่สุดในโรงเรียนมัธยม แต่ในสายตาเขาตอนนี้รูปลักษณ์ของเธอกลายเป็นธรรมดาไปเลย เมื่อเทียบกับผู้หญิงคนอื่น ๆ ที่เขาได้พบ ในอดีตเขาได้เขียนจดหมายรักให้ หลังจากนั้นเธอได้ประกาศต่อสาธารณะว่า เนี่ยเหยียนแอบรักเธอ  ทำให้เขาอายมาก เหตุการณ์นี้เป็นปมด้อยในหัวใจเขา เขาไม่สามารถที่จะหลุดพ้นจากมันได้จนกระทั่งเขาย้ายไปโรงเรียนในเมือง

ในขณะที่เขาค่อย ๆ โตขึ้น เขาก็เข้าใจว่าหลินเจียเป็นอย่างนั้น ทำไมเธอถึงจะชอบคนจนๆอย่างเขา

เขาคิดว่าความจำนี้ค่อนข้างน่ารำคาญ เนี่ยเหยียนทำเป็นลืมๆละไม่สนใจมันต่อไป

หลังจากที่ช่วงเวลาผ่านไป หัวใจเขาก็เปลี่ยนแปลง จิตใจเขาเป็นคนอายุ 20กว่าปี ไม่มีความจำเป็นที่จะต้องใส่ใจกับสาวน้อยคนนี้

“บอส บัตรสำหรับ 2 ชั่วโมง.” เนี่ยเหยียนวางเหรียญ 50 บนเคาน์เตอร์

เสียงที่ยกย่องฐานะ ที่คุ้นเคย เธอยกหัวและมองไปที่คนพูดและพบว่ามันเป็นเนี่ยเหยียน เธอโบกมือให้เขาออกไป เธอแสดงออกถึงความดูถูกและพูดขึ้นว่า“นายมาที่นี่เพื่อหาฉันใช่มั้ย? ฉันไม่ได้มีเวลาว่าง ออกไป.” ในหัวใจของเธอ เนี่ยเหยียน ไม่ต่างจากแมลงวัน

หลินเจียเป็นสาวน้อยน่ารักแน่นอน เธอสวมชุดผ้าไหมที่เผยให้เห็นผิวขาว แก้มที่เรียบเนียน  คิ้วที่โค้งด้วยอายไลเนอร์ คู่ดวงตาอันสดใสของเธอที่เต็มไปด้วยเสน่ห์

แต่จากการมองของ เนี่ยเหยียน ตอนนี้หลินเจียไม่ได้เป็นอะไรมากไปกว่าสาวน้อยที่รู้จักการแต่งตัวเล็กๆน้อยๆ

“ฉันต้องการบัตร 2 ชั่วโมง เพื่อเข้าโรงยิม.” เนี่ยเหยียนมองไปที่หลินเจีย

“เนี่ยเหยียนฉันบอกนายแล้ว อย่ามารบกวนฉัน ผอมอย่างไม้ขีดไฟอย่างนายเนี่ยนะ นายยังต้องการมาที่นี่และออกกำลังกาย?” หลินเจียตอบพร้อมกับหัวเราะเยาะ จากนั้นเธอก็โยนบัตรให้เนี่ยเหยียน

เธอคนนี้ดูละครมากเกินไป … เนี่ยเหยียนขี้เกียจเกินไปที่จะรำคาญกับผู้หญิงคนนี้ เขาหยิบบัตรและมุ่งหน้าเข้าไปข้างใน

หลินเจียยังอยากจะพูดอีกไม่กี่คำ  แต่เนี่ยเหยียนเดินออกไปแล้ว สิ่งที่เธอเหลือเพียงด้านหลังของเขาเท่านั้น คำไม่กี่คำของเธอได้แต่กลืนกลับลงไปในคอ แต่เธอแล้วกลับพูดเยาะเย้ยเขาขึ้นมาอีก“ครอบครัวของนายเป็นหนี้ 5-6 แสน กลุ่มญาติของนายบอกให้นายจากหนี้ทุกครั้งที่เจอ และพ่อแม่ของนายไปไหนก็ไม่รู้ นายยังมีอารมณ์มาที่นี่เพื่อออกกำลังกาย?”

เมื่อคำพูดที่รุนแรงของเธอถึงหูเนี่ยเหยียนหัวใจของเขาโกรธเล็กน้อย ถ้ามัน้ป็นชีวติก่อนนี้ บางทีเขาจะวิ่งไปเถียงด้วยความโกรธ แต่ตอนนี้เขาเป็นคนอายุ 28 ปี มันไม่คุ้มค่าที่เขาเถียงกับเด็กเหลือขอที่ทระนงตนแบบนี้ เสียเวลาเปล่าๆ ที่

หลินเจียจ้องมองร่างกายของเนี่ยเหยียน ใจของเธอเหมือนกับกำลังมองภาพลวงตา

“หลินเจียใครหน่ะ?” ชายหนุ่มเดินไปด้านข้างหลินเจีย ผมของเขาถูกย้อมเป็นสีบลอนด์และเขาดูเหมือนจะอยู่ในวัยยี่สิบต้น ๆ

“นั่นเป็นหนึ่งในเพื่อนร่วมชั้นของฉัน นักเรียนดีเด่น ” หลินเจียตอบ การแสดงออกของเธอเต็มไปด้วยรอยยิ้มที่มีเสน่ห์